ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ, ΟΙ ΠΡΑΞΕΙΣ ΜΑΣ ΜΙΛΑΝΕ

ΟΙ ΠΡΑΞΕΙΣ ΜΑΣ ΜΙΛΑΝΕ :

• ΑΓΑΠΑΜΕ ΠΟΛΥ,
• ΕΝΕΡΓΟΥΜΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ,
• ΕΧΟΥΜΕ ΤΟ ΝΟΥ ΜΑΣ ΣΥΝΕΧΩΣ ! ! !

H κοινωνική συνοχή αφορά τη σχέση μεταξύ των ανθρώπων ή μεταξύ των ομάδων σε μια κοινωνία.
Είναι η ποιότητα των σχέσεων.
Κοινωνική συνοχή σημαίνει, πώς αντιλαμβάνομαι τον άλλον, πώς συνδέομαι με τον άλλον, πώς μοιράζομαι τα βιώματά μου μαζί του.

Όταν υπάρχει ο φόβος και όταν συμβαίνουν μια σειρά από αρνητικά γεγονότα στην κοινωνία, αυτή η συνοχή διαταράσσεται.
Και ποια ήταν αυτά τα γεγονότα;
Δεν ήταν μόνο οι επιπτώσεις της κρίσης.
Ήταν περισσότερο η διαχείριση αυτών των επιπτώσεων.
Ήταν η γενική πολιτική λιτότητας που επιλέχθηκε και κυρίως η πολιτική των περικοπών ειδικά για τις κοινωνικές δαπάνες.
Με άλλα λόγια το δίχτυ κοινωνικής προστασίας άρχισε να σπάει.

Σε αυτούς τους προσωπικούς φόβους που έχουμε πλέον όλοι οι εργαζόμενοι, την αγωνία της επιβίωσης και το φόβο απώλειας της εργασίας και της οικονομικής θέσης, προστίθεται και ο φόβος απώλειας της αξιοπρέπειας.
Γιατί η δουλειά μας σχετίζεται με την αξιοπρέπειά μας.
Όταν χάνω τη δουλειά μου, πλήττεται και η ταυτότητά μου. Θέλει πολύ μεγάλη δύναμη για να μπορέσω να κρατηθώ.
Και πολλές φορές αυτός ο φόβος της οικονομικής και κοινωνικής θέσης, μπορεί να συνδέεται και με το φόβο της κατάρρευσης.
Άρα ο φόβος είναι γενικός και μας αφορά όλους, είτε γιατί ήδη υφιστάμεθα τις συνέπειες της κρίσης είτε γιατί νιώθουμε την απειλή ότι, σύντομα, αυτό που βλέπουμε γύρω μας θα το ζήσουμε και εμείς.

Τα τελευταία χρόνια, από το 2007, αρχίσαμε να βλέπουμε τους τζίρους να πέφτουν, φίλους και γνωστούς κάτω από μεγάλη πίεση, επειδή έχαναν τη δουλειά τους ή το εισόδημά τους μετά τις απανωτές μειώσεις μισθών.
Βλέπαμε ανθρώπους να αγωνίζονται και να αγωνιούν για το πώς θα ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους ή σε πολύ βασικές ανάγκες, πρωταρχικές για την επιβίωσή τους.
Βλέπαμε  τους ίδιους ανθρώπους που μας είχαν οδηγήσει στην κρίση να εμφανίζονται ως σωτήρες, ανθρώπους που ξεκοκαλίζανε την κρατική οικονομία να ΑΓΑΝΑΚΤΟΥΝ, όπως και τους μηχανισμούς κατασκευής ενόχων και ενοχών, εργαλεία πολιτικού φόβου που πλήττουν την κοινωνική συνοχή, τους ΑΕΡΙΤΖΗΔΕΣ ανενόχλητους και στο απυρόβλητο, να υποβάλλουν και να επιβάλλουν νομοσχέδια, διατάγματα, να λειτουργούν ως καρτέλ απέναντι σε κάθε εξορθολογισμό.

Βλέπαμε τα στοιχεία για τις επιπτώσεις της κρίσης στην ψυχική και σωματική υγεία αλλά και τα ποσοστά αύξησης των αυτοκτονιών, της φτώχειας και της αδυναμίας των ενηλίκων για αξιοπρεπή διαβίωση, όπως και των εγκαταλελειμμένων παιδιών από τις οικογένειες που πλέον δεν είναι σε θέση να τα αναθρέψουν.

Επιπλέον, όλο αυτό το διάστημα, βλέπαμε σε πολλούς ανθρώπους να αναδύονται και οι φόβοι απέναντι στους άλλους.
Περιστατικά επιθετικότητας ή βίας απέναντι σε ανθρώπους διαφορετικούς, ξένους ή πιο αδύναμους κοινωνικά και προσωπικά, από πολίτες οι οποίοι, αδυνατώντας να επεξεργαστούν αυτό που συμβαίνει, εκδήλωναν με βίαιο τρόπο την επιθετικότητά τους.
Αυτή είναι η περίπτωση των ρατσιστικών επιθέσεων που εκδηλώθηκαν όλο αυτό το διάστημα.
Έτσι τα τελευταία χρόνια ως κοινωνία συνδιαλεγόμαστε με τους φόβους.
Φόβους προσωπικούς, συλλογικούς φόβους και πολιτικούς.
Πολιτικούς φόβους, μάλιστα, που κατασκευάζονται  συστηματικά  τα τελευταία χρόνια, καθώς η άσκηση της πολιτικής δομείται γύρω από την «παραγωγή» φόβων και την «προστασία» από αυτούς.
Για παράδειγμα ο φόβος της χρεωκοπίας, ο φόβος της πείνας, ο φόβος για τους ξένους, ο φόβος για τους οροθετικούς, ο φόβος για τους εξαρτημένους από ναρκωτικά.
Οι πολιτικοί έχουν μεταμορφωθεί σε διαχειριστές φόβων, κατασκευασμένων ή υπαρκτών και ανύπαρκτων.
Νιώθαμε ότι μετά την πρώτη ανάλυση που οδήγησε στο ότι η κρίση είναι ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ, και τα περισσότερο ορατά της αποτελέσματα ήταν η απαξίωση της ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ, η ΥΠΕΡΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ, ο ΔΑΝΕΙΣΜΟΣ, η ΔΙΑΦΘΟΡΑ, έπρεπε να ΕΝΕΡΓΗΣΟΥΜΕ, κοινοτικά, κοινωνικά, συλλογικά, τοπικα (ΤΟΠΙΚΟ ΣΥΜΦΩΝΟ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ, ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΝΕΡΓΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ, ΠΕΡΠΑΤΩ, ΕΝΟΡΙΑ, ΕΝΩΣΗ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΩΝ, ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΠΟΛΥΤΕΚΝΩΝ, ΔΙΚΤΥΟ ΚΑΠΠΑ, ΒΙΟΣ COOP, ILO, ICA, Φιλαδελφία, Τ.Ο.Ρ.ΑλλάΖΩ), συνεργατικά, αλληλέγγυα.

Δεν επιλέξαμε να ΑΔΡΑΝΗΣΟΥΜΕ,  να σιωπήσουμε, γιατί με τη σιωπή αυτή η κατάσταση μας βάραινε ακόμη περισσότερο, ενώ οικοδομούμε προσεκτικά και με σύστημα, τα αποτελέσματα μετά την "ΑΛΛΑΓΗ" μας.

Το δίχτυ κοινωνικής προστασίας είναι αυτό που ονομάζουμε κοινωνικό κράτος.
Τα επιδόματα όπου μπορεί να στηριχτεί κάποιος σε αυτή τη δύσκολη περίοδο, η εξασφάλιση  στέγης και τροφής, η πρόσβαση στην υγεία, στην εκπαίδευση, στην κοινωνική φροντίδα κ.λπ. 
Ενώ λοιπόν υπάρχει ανεργία και οι ανάγκες των πολιτών αυξάνονται, ταυτόχρονα καταρρέει και το κοινωνικό κράτος.
Επίσης μεγάλο πλήγμα δέχτηκαν οι εργαζόμενοι μέσα από τις αλλαγές στις συλλογικές διαπραγματεύσεις. 
Στο  όνομα της κρίσης ο καθένας έγινε έρμαιο ατομικών συμβάσεων και συμφωνιών.

Δεν είναι μόνο οι ορατές και μετρήσιμες επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης στην κοινωνία –που είναι ούτως ή άλλως οδυνηρές σε πολλούς τομείς, στην ψυχική και σωματική υγεία, στη διατροφή, στη στέγαση, κ.λπ. 
Αυτό που κυριαρχεί και διαποτίζει την ελληνική κοινωνία είναι η αίσθηση του φόβου, της αβεβαιότητας και της ανασφάλειας για την επόμενη μέρα.

Αυτή η κατάσταση, σε συνδυασμό με το θυμό και τον φόβο για τους Άλλους, οδηγεί στη διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής.
Σε αυτές τις συνθήκες, ωστόσο, εμφανίζονται κάποιοι να επιδιώκουν μια ψεύτικη συνοχή μέσα στην κοινωνία, επινοώντας αποδιοπομπαίους τράγους.

ΣΗΜΕΡΑ έχουμε δύο φόβους:

Έναν φόβο που έρχεται απ’ έξω και είναι ο φόβος των αγορών, δηλαδή οι απρόσωπες αλλά και υπαρκτές αγορές, που μπορεί να μας οδηγήσουν σε χρεωκοπία.

Και έχουμε και «κινδύνους» που έρχονται από το εσωτερικό, προσωποποιούνται και συνδέονται με ανθρώπους όπως είπαμε άστεγους, μετανάστες, άρρωστους ψυχικά ή σωματικά, οροθετικούς, και γενικά ανθρώπους που βρίσκονται σε δύσκολη κατάσταση λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών που συνθέτουν την ζωή τους.

Επιπλέον έχουμε έναν συλλογικό φόβο που προέρχεται από την Κατοχή, που είναι η πείνα, και είναι καταγεγραμμένος σε αυτό που λέμε συλλογική μνήμη.
Πολλοί άνθρωποι φοβούνται μην τους συμβεί κάτι τέτοιο.

Όταν έχουμε εικόνες από ανθρώπους που ψάχνουν στα σκουπίδια για φαγητό, που κάνουν ουρές στα συσσίτια, που κοιμούνται σε παγκάκια και πεζοδρόμια, ενώ  συγχρόνως πολλαπλασιάζονται τα ενεχυροδανειστήρια, έρχονται στην επιφάνεια εικόνες της Κατοχής.

Όπως και στην Κατοχή, σήμερα οι άνθρωποι φοβούνται.
Και εκείνοι που τώρα είναι κλεισμένοι και άπραγοι στα σπίτια τους γιατί αισθάνονται ότι δεν υπάρχει διέξοδος, μοιάζουν με τους ανθρώπους που ήταν κλεισμένοι στα σπίτια τους την περίοδο της Κατοχής γιατί φοβόντουσαν μην σκοτωθούν.
Στην Κατοχή, όμως, αυτοί που έβγαιναν από τα σπίτια τους και έμπαιναν στην Αντίσταση, είχαν χαμηλότερα επίπεδα φόβου από εκείνους που κλείνονταν και δεν συμμετείχαν σ' αυτήν, παρά το γεγονός ότι έβαζαν σε μεγαλύτερο κίνδυνο τη ζωή τους.

Τι τους κρατούσε και τους έδινε δύναμη;
Η αλληλεγγύη.
Το ότι πολεμούσαν για ένα σκοπό.
Εδώ, σήμερα, βλέπουμε τα τελευταία χρόνια περιορισμό της συλλογικής δράσης και της αλληλεγγύης και αύξηση της αβεβαιότητας και του φόβου.
Αυτό μπορεί κυρίως να σχετίζεται με τα απανωτά χτυπήματα που έχουν δεχτεί οι άνθρωποι.

Μετά από αυτά τα απανωτά σοκ, με τις στρατιές ανέργων που δημιουργήθηκαν μέσα σε 5 χρόνια –από το 7,7%  που ήταν η ανεργία το 2008 στο 27% το 2014.
Με ένα εκατομμύριο ανέργους και 6,3 εκατομμύρια στα όρια ή κάτω από τα όρια της φτώχειας, πού βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή;
Επειδή δεν υπάρχει διέξοδος, ή φαίνεται να μην υπάρχει διέξοδος, και οι άνθρωποι νιώθουν απομονωμένοι, έχουν φτάσει στο σημείο να δέχονται άκριτα αυτά τους λέει ο θύτης!

Μοιάζει λίγο με το σύνδρομο της Στοκχόλμης.
Δηλαδή, με την κατάσταση όπου  ένας απαγωγέας απομονώνει κάποιον/α για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, κακοποιώντας τον και στερώντας του την ελευθερία του. 
Μετά από καιρό  με ό,τι και να δώσει στον όμηρο, που του το έχει ήδη στερήσει, τον κάνει να αισθάνεται ευγνωμοσύνη.
Φτάσαμε λοιπόν σε ένα σημείο, μετά από τόσα χρόνια, τα ψίχουλα που μας προσφέρουν να τα εισπράττουμε ως μεγάλη προσφορά των θυτών.

Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να μπορέσουμε να βγούμε έξω, να μην μένουμε παθητικοί αποδέκτες της πληροφόρησης που σερβίρεται από την τηλεόραση, δέσμιοι της άποψης ότι δεν υπάρχει λύση, διότι ακόμα κι όταν φαίνεται ότι δεν υπάρχει λύση θα πρέπει να κινητοποιηθούμε και να την ανακαλύψουμε.
Λύση σίγουρα υπάρχει και δεν πρέπει να αφηνόμαστε ή να «αποκοιμιόμαστε», γιατί, μην ξεχνάμε, πολλές φορές τα μέτρα περνιούνται όταν εμείς «κοιμόμαστε» ή όταν κοιτάζουμε κάπου αλλού.
Χρειάζεται να έχουμε μία θετική στάση απέναντι στα πράγματα.

Μία από τις πιο κρίσιμες περιόδους της Ιστορίας αυτής της χώρας, που μας βάζει να αναλογιστούμε ΠΟΣΟΙ και ΠΟΙΟΙ, ΠΟΣΟ και ΠΩΣ, ευθυνόμαστε και πώς φτάσαμε σε αυτή την κατάσταση.

Εργαζόμενοι με προσόντα που έκαναν καλά τη δουλειά τους βρέθηκαν χωρίς δουλειά.
Την  ίδια στιγμή αναπαράγονται στερεότυπα που λένε ότι οι Έλληνες είναι τεμπέληδες, ενώ από έρευνες έχει γίνει γνωστό ότι οι Έλληνες είναι από τους πιο παραγωγικούς λαούς στον ιδιωτικό τομέα και εργάζονται περισσότερο και από τους Γερμανούς!

Ας ξεχωρίσουμε ΠΟΣΟΙ και ΠΟΙΟΙ, ΠΟΣΟ και ΠΩΣ, ευθυνόμαστε γι’ αυτήν την κατάσταση.
Εκείνοι που κερδοσκοπούσαν και πριν από την κρίση συνεχίζουν να κερδίζουν και μέσα στην κρίση.
Η διαφορά είναι ότι η πλειοψηφία του ελληνικού λαού έχει βρεθεί στο στόχαστρο, έχει βρεθεί σε μία κατάσταση μόνιμου και αυξανόμενου φόβου, που χρειάζεται να αντιμετωπιστεί από εμάς τους ίδιους, και όχι με λύσεις που θα έρθουν από επάνω.

Η σωτηρία δεν μπορεί να έρθει από τα πάνω.
Μπορεί να έρθει από μικρές συλλογικότητες, από μικρές ή μεγάλες προσπάθειες, από συλλογική δράση και κοινωνική αλληλεγγύη.
Η κοινωνική αλληλεγγύη είναι το κλειδί για την αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης.

Κοινωνική αλληλεγγύη, η οποία δεν είναι φιλανθρωπία.
Η φιλανθρωπία βασίζεται στον οίκτο,  σε μια άνιση σχέση ανάμεσα στον δυνατό, τον ισχυρό που προσφέρει βοήθεια και  στον αδύναμο που την εισπράττει.
Η κοινωνική αλληλεγγύη είναι μια ισότιμη σχέση, και σχετίζεται με την κοινωνική δικαιοσύνη.
Είμαι αλληλέγγυος, σημαίνει ότι δεν ψάχνω να βρω δουλειά για τον εαυτό μου εις βάρος κάποιου άλλου, αλλά  ότι προσπαθώ μαζί με τους άλλους να κάνουμε κάτι καλύτερο για όλους.
Αυτό είναι ένα από τα νέα και θετικά στοιχεία που μπορεί να φέρει η κρίση.

Σ Υ Ν Η Γ Ο Ρ Ι Α
Συνηγορία, δηλαδή η προάσπιση των κοινωνικών δικαιωμάτων, διότι βλέπουμε σήμερα να παραβιάζονται πολιτικά, κοινωνικά, εργασιακά δικαιώματα και χρειάζεται να σκεφτούμε ποιος είναι ο ρόλος μας στην προάσπιση των δικαιωμάτων και ιδίως των ομάδων που είναι οι πιο αδύναμες;
Πώς μπορούμε να σταθούμε δίπλα τους και όχι απέναντί τους στοχοποιώντας τους.

Ταυτόχρονα προτείνουμε συγκεκριμένο μοντέλο ως λύση.

Σ Υ Ν Ε Ρ Γ Α Σ Ι Α - ΣΥΝΕΡΓΑΤΙΣΜΟΣ
Αυτό που ξέρουμε είναι ότι η  διερεύνηση των αιτιών, η κριτική ανάλυση αυτού που συμβαίνει, η αυτοεπίγνωση, ΟΙΚΟΔΟΜΕΙ μαχητική στάση απέναντι στα τεκταινόμενα.
ΕπιΧειρώ σημαίνει ΕΝΕΡΓΩ με ΣΚΟΠΟ, δεν γκρινιάζω, δεν αποκοιμιέμαι, φιλήδονα, αυτάρεσκα, φοβικά.
Ο σχεδιασμός, η ΜΕΘΟΔΕΥΣΗ, η ΠΡΟΒΟΛΗ, η ΔΡΑΣΗ. επιχειρηματικότητα, η αλληλεγγύη και η κοινωνική δικαιοσύνη είναι έννοιες που χρειάζεται να τις κάνουμε ΠΡΑΞΗ, όσο αδύναμοι κι αν αισθανόμαστε.

ΑΓΑΠΑΜΕ ΠΟΛΥ,

ΕΝΕΡΓΟΥΜΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ,

ΕΧΟΥΜΕ ΤΟ ΝΟΥ ΜΑΣ ΣΥΝΕΧΩΣ

Απέναντί μας :
Ο κρυπτοΦασισμός, μας χτυπάει τη πλάτη με αβροφροσύνη, υποσκάπτοντας κάθε μας ενέργεια.
Οι βολεμένοι, παρακολουθούν εκ του μακρόθεν διαδίδοντας ανυπόστατες φήμες.
Τα φίδια, που πλησιάζουν ιδιότροπα προσπαθώντας να επιβάλλουν τους ρυθμούς τους και να αλλοιώσουν το μήνυμα, να ακυρώσουν στρατηγική και υλοποίηση.
Η κατάθλιψη, η απραξία, περιμένει να ξυπνήσει ο "μαρμαρωμένος βασιλιάς" φοβικά, και αυτάρεσκα, ελπίζοντας να ρεφάρει από την γενική εξαθλίωση, διαστρεβλώνοντας δράσεις, επιτεύγματα, καλύπτοντας την ΕΛΠΙΔΑ με το δακρύβρεχτο μυξωμένο μαντήλι της.
Η εκπαιδευμένη ΑΠΟΓΝΩΣΗ, νωθρή, απογοητευμένη, αφήνεται και αυτοκτονεί, απαξιώνοντας τις δυνάμεις της, αποξενωμένη περιθωριακή και μοναχική, στο μαγικό αυλό των ΚΑΤΑΣΤΟΛΑΡΙΩΝ ειδικών "χαριτωμένων".

Βλέπουμε ότι αυτή τη στιγμή να γυρίζουμε στον 18ο και στον 19ο αιώνα, κυρίως στον τομέα της κοινωνικής φροντίδας.
Κλείνουν, δηλαδή, για παράδειγμα τα δημόσια ψυχιατρεία, που μπορεί να θεωρούνται από κάποιους το όνειδος για την Ελλάδα.
Από την άλλη κατηγορούνται οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις που ασχολούνται με την ψυχιατρική μεταρρύθμιση ως διεφθαρμένες που σπαταλούν το δημόσιο χρήμα.
Έτσι οι άνθρωποι που έχουν ανάγκη βρίσκονται στο κενό.
Βλέπουμε ότι ενώ οξύνονται τα προβλήματα, αυξάνονται οι επιχειρήσεις – σκούπα, και πλήθος ανθρώπων οδηγείται στα κέντρα κράτησης.
Αυτό τι μας θυμίζει;
Μας θυμίζει τα άσυλα του 18ου και του 19ου αιώνα, όπου είχαν μικροπαραβάτες, ανθρώπους με προβλήματα ψυχικής υγείας κ.λπ.
Όταν καταργούνται οι δομές της κοινωνικής φροντίδας και οι άνθρωποι που τις έχουν ανάγκη στοιβάζονται σε χωματερές πάμε δύο αιώνες πίσω.

Υπάρχει μία φράση στο βιβλίο του Σαρτρ «Κεκλεισμένων των θυρών», που λέει ότι «Η κόλασή μας είναι οι άλλοι», ότι ο καθένας μας δηλαδή είναι ο δήμιος του άλλου.
Αυτό ακριβώς είναι που επιχειρούν να μας κάνουν να πιστέψουμε.

Η εγκαθίδρυση του φόβου, ώθησε τους αμήχανους ανθρώπους ΑΠΕΝΑΝΤΙ.
Αντί να αγαπάμε, να αξιοποιούμε, να αξιώνουμε,  να ρωτάμε, να φιλοξενούμε, να συναναστρεφόμαστε, να σχεδιάζουμε, να συνεισφέρουμε, να ενεργούμε, να απολαμβάνουμε, να πλουτίζουμε,
ΚΑΤΑΚΡΙΝΟΥΜΕ, συγκρίνουμε, απορρίπτουμε, κινδυνολογούμε, μπουρδολογούμε, τρέχουμε και αποθηκεύουμε ώστε να έχουμε για το αβέβαιο πια μέλλον.
Αυτός είναι ο φόβος.
Να ταξιδεύει η ΣΚΕΨΗ, να ψάχνει στο μέλλον, και να καταλήγει να βασανίζεται για πιθανούς κινδύνους που ΘΑ προκύψουν, τους οποίους γιγαντώνει, δημιουργώντας …φαντάσματα που στοιχειώνουν τον σχεδιασμό, την προοπτική!
Αναλύει-τεμαχίζει-φιλτράρει το ΛΟΓΟ, καθηλώνει τη ΔΡΑΣΗ, ενοχοποιεί τη ΣΥΝΑΝΑΣΤΡΟΦΗ.

Η κρίση και ο φόβος που μοιάζουν με σκοτάδι έχουν έναν εχθρό, την Ε Λ Π Ι Δ Α.
Άρα αυτό που χρειάζεται να αναζητήσουμε είναι την ελπίδα.
Να ενεργήσουμε ΑΜΕΣΑ και συλλογικά για ένα καλύτερο μέλλον, και για μας και για τους νέους ανθρώπους που αυτή τη στιγμή είναι κι αυτοί τα θύματα της κατάστασης.

Την ελπίδα για μια καλύτερη κοινωνία με τις αξίες της αλληλεγγύης και της κοινωνικής δικαιοσύνης, τις οποίες τις θεωρούμε βασικές για τη λειτουργικότητα και τη συνοχή μιας κοινωνίας.
Κάποιος μπορεί να δει την αλληλεγγύη, την κοινωνική συνοχή, την ενότητα, αυτό το νιάξιμο στις σχέσεις που μπορεί όμως να διαρραγεί, και η ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΗ έχει γίνει από ανθρώπους που σήμερα μπορεί να θεωρούνται παρίες ή σκουπίδια της κοινωνίας, ή επιτυχημένοι, συχνά ανόμοιοι, και ωστόσο συνεισφέρουν το διαφορετικό και  δημιουργούν κάτι όμορφο και αισιόδοξο όταν ενωθούν.

Φιλαδελφία=ΣυνΕργασία
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ με ΘΕΣΗ

ΑΓΑΠΑΜΕ ΠΟΛΥ,

ΕΝΕΡΓΟΥΜΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ,

ΕΧΟΥΜΕ ΤΟ ΝΟΥ ΜΑΣ ΣΥΝΕΧΩΣ

Πηγή έμπνευσης :
η συνέντευξη του Αναπληρωτή Καθηγητή στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, Χαράλαμπου Πουλόπουλου, που μιλά στην Κρυσταλία Πατούλη για την κρίση, τον φόβο και τη διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής, αλλά και την κοινωνική αλληλεγγύη και δικαιοσύνη, με αφορμή το νέο του βιβλίο,
"Κρίση, φόβος και διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής"