Των Ελλήνων οι Κοινότητες . . .
Η αρχαία Αθήνα δεν ήταν μια κοινωνία ατόμων άλλα μια κοινωνία πολιτών. Ο πολίτης δεν οριζόταν στην ατομικότητά του άλλα στο πώς συνείσφερε στην πόλη, εξ ου και που η ιδιωτεία ήταν ύβρις στην αρχαία Αθήνα.
Στην πολιτεία σαν ολοκληρωμένη μορφή κοινότητας, ο πολίτης αποτελούσε μόριο, οργανικό δηλαδή και αναπόσπαστο μέρος και της επιμέρους ομάδας και της γενικότερης ε
Η αρχαία Αθήνα δεν ήταν μια κοινωνία ατόμων άλλα μια κοινωνία πολιτών. Ο πολίτης δεν οριζόταν στην ατομικότητά του άλλα στο πώς συνείσφερε στην πόλη, εξ ου και που η ιδιωτεία ήταν ύβρις στην αρχαία Αθήνα.
Στην πολιτεία σαν ολοκληρωμένη μορφή κοινότητας, ο πολίτης αποτελούσε μόριο, οργανικό δηλαδή και αναπόσπαστο μέρος και της επιμέρους ομάδας και της γενικότερης ε
κφράσεώς της, της πόλεως.
Προηγμένη μορφή της ευρύτερης κοινοτικής ιδέας είναι τα διάφορα «κοινά», ενώσεις δηλαδή αυτόνομων πόλεων με φυλετικό-τοπικό ή οι αμφικτυονίες με θρησκευτικό ή πολιτικοστρατιωτικό χαρακτήρα.
Στην περίπτωση αυτή πρόκειται για πολυκρατική μορφή της πλουραλιστικής ιδέας που εκφράζεται σαν άθροισμα των επιμέρους κοινοτικών μονάδων που συγκροτούν την πόλη.
Η κοινοτική παράδοση διατηρήθηκε κατά τη Βυζαντινή περίοδο και η μεταγενέστερη ανέλιξη του θεσμού της κοινότητας στην Τουρκοκρατία βασίσθηκε σε βυζαντινά πρότυπα.
Στην Τουρκοκρατία ο κοινοτισμός διανύει τη χρυσή του περίοδο αφού γίνεται η κιβωτός διαφυλάξεως της πολιτιστικής μας παραδόσεως σ' όλους τους τομείς.
Παράδειγμα προηγμένης κοινωνικής πρόνοιας μας είναι γνωστό από τις Κυδωνίες, όπου εφαρμοζόταν ένα πρωτότυπο σύστημα χρηματοδοτήσεως του θεσμού των υποτροφιών.
Κάθε ευκατάστατος Αϊβαλιώτης εξέδιδε ένα γραμμάτιο με εικονικό ποσό, το οποίο τοκιζόμενο από τον ίδιο προς 10% χρησίμευε για την υποτροφία ενός απόρου μαθητή.
Πέρ' απ' αυτό, στη διαθήκη του άφηνε κληρονομικό μέρισμα ενός ακόμη παιδιού που χρησίμευε για υποτροφίες.
Έμπρακτη απόδειξη κοινοτικής αρετής-αλληλεγγύης είναι η ανέγερση στο εσωτερικό και το εξωτερικό από μέρους αποδήμων, ως φορέων κοινοτικής-κοινωνικής πολιτικής, καλλιμάρμαρων εκπαιδευτηρίων καθώς και ευαγών ιδρυμάτων που δεν ήταν σε θέση να αντιμετωπίσει ο πενιχρός κοινοτικός ή κρατικός προϋπολογισμός.
Θυμηθείτε την "Κοινή Συντροφία και Αδελφότητα των Αµπελακίων” το 1700,
http://
Τις Μοναστικές Κοινότητες, τον Κοινοβιακό Μοναχισμό . . .
Γιατί και πότε όμως διαλύθηκαν οι κοινότητες;
Το σκηνικό που περιγράψαμε στα προηγούμενα αλλάζει με την πραξικοπηματική επιβολή της απόλυτης μοναρχίας, στόχος της οποίας ήταν η συγκρότηση συγκεντρωτικού κράτους δυτικού τύπου.
Η αντιβασιλεία του Όθωνα με το διάταγμα του 1833 διαλύει την λειτουργία των κοινοτήτων και δημιουργεί ένα κράτος στα πρότυπα των συγκεντρωτικών ευρωπαϊκών κρατών κόντρα στις έως τότε προσλαμβάνουσες στις οποίες ήταν θεσμικά πιο κοντά ο ελληνικός κοινοτισμός.
Η συγκεντροποίηση του κράτους είχε άμεσο αποτέλεσμα την έκρηξη της διαφθοράς και του ρουσφετιού καθώς και την ατονία των α-κρατικών θεσμών που είχαν οι κοινότητες.
Βίαια και σκόπιμη μετάβαση από το ΠΡΟΣΩΠΟ της πλουραλιστικής κοινότητας στο άτομο-ΙΔΙΩΤΗ της κεντρικής, συγκεντρωτικής κρατικής εξουσίας.
Ταφόπλακα στις αξίες της συμμετοχής, της αφοσίωσης στην εκάστοτε κοινότητα και την πρόταξη των συλλογικών αγαθών του πολιτισμού και της παράδοσης έναντι των αγαθών της ατομικής διεκδίκησης, αντιΚοινοτικά, αντιΚοινωνικά.
Στη κοινότητα το εγώ μας προσδιορίζεται από μια ολόκληρη σειρά κοινοτικών δεσμών που προϋποθέτουν κοινά βιώματα και κοινά αποδεκτές αξίες.
Αυτά τα βιώματα και αυτές οι αξίες φορτίζουν την ατομική πρακτική του καθενός αλλά και τον τρόπο με τον οποίον παρατηρεί τα πράγματα ώστε ακόμη και οι γνώσεις που αποκτά να έχουν το αποτύπωμα της κοινότητας.
Το ίδιο το υποκείμενο, το εγώ, αντλεί τα στοιχεία της οντολογικής του σύστασης από την κοινότητα.
Συμμετέχω λοιπόν' ΔΕΝ απέχω.
Νοιάζομαι, επιζητώ, επιδιώκω, ελέγχω, διαμορφώνω !
Προτείνουμε, Βοηθούμε, Στηρίζουμε, Δημιουργούμε
ΟΛΟΙ μαζί ΟΜΑΔΙΚΑ - ΣΥΝΕΡΓΑΤΙΚΑ - ΚΟΙΝΟΤΙΚΑ,
Μ π ο ρ ο ύ με ! ! !
είμαστε αδέλφια, συμμετέχουμε, μαθαίνουμε, ζητάμε, προσφέρουμε, ελέγχουμε, νοιαζόμαστε, συνεργαζόμαστε
Ο αγώνας για τη δημιουργία κοινοτήτων αποτελεί μια κίνηση αντίστασης στην οικονομική και πολιτιστική επιβολή της τάσης της να θεωρεί όλες τις πλευρές τις ζωής ως "προϊόντα".
Ο αγώνας για δημιουργία και διεύρυνση ή τουλάχιστον για διατήρηση κάποιου ΑΣΦΑΛΟΥΣ χώρου για τις σωστές και ουσιαστικές ανθρώπινες σχέσεις, στέλνει το μήνυμα ότι υπάρχει ακόμα μια εναλλακτική πρόταση.
Όπου σκέψεις, θεωρίες και ιστορίες μπορούν να ακουστούν και να γίνει διάλογος με σκοπό την ΕπιΧειρηματικότητα, τη ΔΡΑΣΗ, την ενέργεια, την επινοητικότητα, την εφαρμογή.
Η πρόταση της συμφιλίωσης, της συναναστροφής, της συμμετοχής, της αλληλοενημέρωσης, της συνεργασίας.
Προηγμένη μορφή της ευρύτερης κοινοτικής ιδέας είναι τα διάφορα «κοινά», ενώσεις δηλαδή αυτόνομων πόλεων με φυλετικό-τοπικό ή οι αμφικτυονίες με θρησκευτικό ή πολιτικοστρατιωτικό χαρακτήρα.
Στην περίπτωση αυτή πρόκειται για πολυκρατική μορφή της πλουραλιστικής ιδέας που εκφράζεται σαν άθροισμα των επιμέρους κοινοτικών μονάδων που συγκροτούν την πόλη.
Η κοινοτική παράδοση διατηρήθηκε κατά τη Βυζαντινή περίοδο και η μεταγενέστερη ανέλιξη του θεσμού της κοινότητας στην Τουρκοκρατία βασίσθηκε σε βυζαντινά πρότυπα.
Στην Τουρκοκρατία ο κοινοτισμός διανύει τη χρυσή του περίοδο αφού γίνεται η κιβωτός διαφυλάξεως της πολιτιστικής μας παραδόσεως σ' όλους τους τομείς.
Παράδειγμα προηγμένης κοινωνικής πρόνοιας μας είναι γνωστό από τις Κυδωνίες, όπου εφαρμοζόταν ένα πρωτότυπο σύστημα χρηματοδοτήσεως του θεσμού των υποτροφιών.
Κάθε ευκατάστατος Αϊβαλιώτης εξέδιδε ένα γραμμάτιο με εικονικό ποσό, το οποίο τοκιζόμενο από τον ίδιο προς 10% χρησίμευε για την υποτροφία ενός απόρου μαθητή.
Πέρ' απ' αυτό, στη διαθήκη του άφηνε κληρονομικό μέρισμα ενός ακόμη παιδιού που χρησίμευε για υποτροφίες.
Έμπρακτη απόδειξη κοινοτικής αρετής-αλληλεγγύης είναι η ανέγερση στο εσωτερικό και το εξωτερικό από μέρους αποδήμων, ως φορέων κοινοτικής-κοινωνικής πολιτικής, καλλιμάρμαρων εκπαιδευτηρίων καθώς και ευαγών ιδρυμάτων που δεν ήταν σε θέση να αντιμετωπίσει ο πενιχρός κοινοτικός ή κρατικός προϋπολογισμός.
Θυμηθείτε την "Κοινή Συντροφία και Αδελφότητα των Αµπελακίων” το 1700,
http://
Τις Μοναστικές Κοινότητες, τον Κοινοβιακό Μοναχισμό . . .
Γιατί και πότε όμως διαλύθηκαν οι κοινότητες;
Το σκηνικό που περιγράψαμε στα προηγούμενα αλλάζει με την πραξικοπηματική επιβολή της απόλυτης μοναρχίας, στόχος της οποίας ήταν η συγκρότηση συγκεντρωτικού κράτους δυτικού τύπου.
Η αντιβασιλεία του Όθωνα με το διάταγμα του 1833 διαλύει την λειτουργία των κοινοτήτων και δημιουργεί ένα κράτος στα πρότυπα των συγκεντρωτικών ευρωπαϊκών κρατών κόντρα στις έως τότε προσλαμβάνουσες στις οποίες ήταν θεσμικά πιο κοντά ο ελληνικός κοινοτισμός.
Η συγκεντροποίηση του κράτους είχε άμεσο αποτέλεσμα την έκρηξη της διαφθοράς και του ρουσφετιού καθώς και την ατονία των α-κρατικών θεσμών που είχαν οι κοινότητες.
Βίαια και σκόπιμη μετάβαση από το ΠΡΟΣΩΠΟ της πλουραλιστικής κοινότητας στο άτομο-ΙΔΙΩΤΗ της κεντρικής, συγκεντρωτικής κρατικής εξουσίας.
Ταφόπλακα στις αξίες της συμμετοχής, της αφοσίωσης στην εκάστοτε κοινότητα και την πρόταξη των συλλογικών αγαθών του πολιτισμού και της παράδοσης έναντι των αγαθών της ατομικής διεκδίκησης, αντιΚοινοτικά, αντιΚοινωνικά.
Στη κοινότητα το εγώ μας προσδιορίζεται από μια ολόκληρη σειρά κοινοτικών δεσμών που προϋποθέτουν κοινά βιώματα και κοινά αποδεκτές αξίες.
Αυτά τα βιώματα και αυτές οι αξίες φορτίζουν την ατομική πρακτική του καθενός αλλά και τον τρόπο με τον οποίον παρατηρεί τα πράγματα ώστε ακόμη και οι γνώσεις που αποκτά να έχουν το αποτύπωμα της κοινότητας.
Το ίδιο το υποκείμενο, το εγώ, αντλεί τα στοιχεία της οντολογικής του σύστασης από την κοινότητα.
Συμμετέχω λοιπόν' ΔΕΝ απέχω.
Νοιάζομαι, επιζητώ, επιδιώκω, ελέγχω, διαμορφώνω !
Προτείνουμε, Βοηθούμε, Στηρίζουμε, Δημιουργούμε
ΟΛΟΙ μαζί ΟΜΑΔΙΚΑ - ΣΥΝΕΡΓΑΤΙΚΑ - ΚΟΙΝΟΤΙΚΑ,
Μ π ο ρ ο ύ με ! ! !
είμαστε αδέλφια, συμμετέχουμε, μαθαίνουμε, ζητάμε, προσφέρουμε, ελέγχουμε, νοιαζόμαστε, συνεργαζόμαστε
Ο αγώνας για τη δημιουργία κοινοτήτων αποτελεί μια κίνηση αντίστασης στην οικονομική και πολιτιστική επιβολή της τάσης της να θεωρεί όλες τις πλευρές τις ζωής ως "προϊόντα".
Ο αγώνας για δημιουργία και διεύρυνση ή τουλάχιστον για διατήρηση κάποιου ΑΣΦΑΛΟΥΣ χώρου για τις σωστές και ουσιαστικές ανθρώπινες σχέσεις, στέλνει το μήνυμα ότι υπάρχει ακόμα μια εναλλακτική πρόταση.
Όπου σκέψεις, θεωρίες και ιστορίες μπορούν να ακουστούν και να γίνει διάλογος με σκοπό την ΕπιΧειρηματικότητα, τη ΔΡΑΣΗ, την ενέργεια, την επινοητικότητα, την εφαρμογή.
Η πρόταση της συμφιλίωσης, της συναναστροφής, της συμμετοχής, της αλληλοενημέρωσης, της συνεργασίας.
